Hijgend keek ik naar de gapende ruimte tussen de wal en het veer. Ik was te laat. Soms komt de veerpont terug en kun je nog mee. Dit gebeurde gelukkig niet op die vroege novembermorgen.
Het Maaswater dampte en zorgde voor een dichte mistbank waarin het veer langzaam oploste.
Boven de ondoorzichtige laag kondigde de zon zich voorzichtig aan. De contouren van de kerktoren en de hoge bomen aan de overkant werden in grijze vormen zichtbaar.
Het veer trok zich ratelend voort langs de ketting.
Het geluid loste op in het ritmisch ploffen van een zware dieselmotor. Ik kon niet horen waar dit nieuwe geluid vandaan kwam. Een nauwelijks zichtbare rechthoek naderde vanuit het noorden en gaf het geluid een plaats. De boot lag hoog op het water met aan de achterzijde de bekende vorm van de stuurhut.
De kolos schoof als een muur voor mij langs. Hij verdween in het grijs en nam zijn geluid nu duidelijk mee.
#
Boven de dichte deken braken de wolken open voor het licht van de nog onzichtbare zon. De vormen van de toren en de bomen werden duidelijker. Het licht begon voorzichtig hun grijs te kleuren.
De wolken trokken verder naar het oosten en het eerste randje van de zon werd zichtbaar. Steeds meer kleuren gaven zich gewonnen.
Het veer kwam weer terug en werd uit de wolk geduwd.
We voeren wat angstig door de mist naar de overkant en verlieten opgelucht het dampende water.
Een verre misthoren klonk weemoedig. Het licht zou nu steeds langzamer veranderen en niet meer opvallen: schijnbaar doodgewoon lijken.
